Een roman van 423 pagina's waarin niks gebeurt en die toch van de eerste tot de laatste bladzijde blijft boeien, dat moet er een zijn van Herman Brusselmans. Meteen wil ik die eerste zin wat bijschaven. Met 'niks gebeurt' bedoel ik dat Brusselmans geen verhaal schrijft waarbij de lezer om de haverklap de handen vol verrukking voor de mond slaat om zoveel epische spitstechnologie. 'Niks gebeurt' is datgene wat voorvalt in uw, mijn en zijn leven: gedoe dat zich herhaalt,structuren en gewoonten. Als je het zo bekijkt, heeft de Gentse successchrijver het eigenlijk over niets anders dan het leven zelve, en dat is niet 'niks'. Er zitten in het boek elementen die zouden kunnen leiden tot drukte en rumoer, maar Brusselmans haalt telkenmale de lont uit het kruitvat. Wie denkt of hoopt dat de ultieme rode draden Joanna en het verjaardagsfeestje van Stephanie Van Booven voor vuurwerk zullen zorgen, komt bedrogen uit.

Ik ben rijk en beroemd en ik heb nekpijn is een doorslag van en het vervolg op De kus in de nacht. Meer nog dan in dat boek toont Brusselmans aan dat elke schrijver God is in zijn eigen boek. Hij is het die de gebeurtenissen in scène zet, personages introduceert en weer afvoert. Een man op een dak? Vooruit dan maar en de schrijver tovert een man op een dak die ettelijke pagina's meegaat. De bewust vaag beschreven meisjes S. en V. voegt hij op een gegeven moment samen tot het meisje D. om ze even later weer te splitsen. Verrassend en origineel zijn de sprongetjes die Brusselmans maakt van de tegenwoordige tijd - de schrijfuren 's nachts - naar de literaire tijd. Hij maakt de lezer deelachtig aan het creatieve proces - het lijkt wel Open Bedrijvendag in het atelier van de beroemde Gentse schrijver - al dient natuurlijk de vraag gesteld wat er in deze roman met sterk autobiografische inslag werkelijk autobiografisch is en wat niet.

In elk geval is het door de vele verwijzingen naar de oorlog in Irak en andere historisch exact te situeren gebeurtenissen nogal duidelijk dat dit boek geschreven is tijdens de lente en de lange hete zomer van 2003. Het is me weer maar eens opgevallen hoe ongekunsteld Herman Brusselmans schrijft en wat voor een sterke dialogen hij uit zijn mouw schudt. Mensen kwekken maar wat om de tijd te doden en hun eigen dood uit te stellen, want wie praat leeft nog, zo lijkt het wel. Net zoals alle gedoe in het boek nergens toe leidt, blijkt ook het gepraat niks meer te zijn dan overbodige small talk.

Naast die sterke dialogen blijft het een hele belevenis om de vloed van 's mans gedachtestromen er op na te lezen. Herman Brusselmans - of zo je wilt zijn fictieve autobiografische ik - is een niet te stoppen denkmachine die wordt aangedreven door de motoren humor, fantasie en impulsiviteit. Ik ben rijk en beroemd en ik heb nekpijn sterkt mij in mijn overtuiging dat Brusselmans op zijn best is in zijn fictieve autobiografieën. Er zijn lieden die beweren dat de man zichzelf blijft herhalen, dat hij een one trick pony is. Ik durf dit noch beamen noch tegenspreken, maar zelfs al mocht het zo zijn, so what? Herman Brusselmans is een natuurtalent en op zijn kunstje raak ik vooralsnog niet uitgekeken.

Herman Brusselmans - Ik ben rijk en beroemd en ik heb nekpijn. Prometheus, Amsterdam 2004 423 blz.; ÂÂ? 20, -ISBN 90 446 0376 0