Uit het septemberaanbod van thrillers koos Fred Braeckman drie knappe politieromans van onder anderen Herman Brusselmans en Goncourtwinnaar Pierre Lemaitre.

Opvallend hoeveel flikken er in de thrilleroogst van september figureren. 'Zeik', de eerste thriller van Brusselmans, de nieuwe policier van Goncourtwinnaar Pierre Lemaitre én de bezielde politieroman van Dror Mishani, met Tel Aviv als decor, kunnen alleszins niet zonder hen.

Gentse moordbrigade
Als we Herman Brusselmans mogen geloven, komen er nog dertig politieromans met speurder Jean-Pierre Zeik in de hoofdrol. Ik herinner mij, vaag weliswaar, dat hij dat getal ook eens heeft genoemd voor een reeks met een Ruitenwasser. Hoe dan ook, het eerste deel van de Zeik-reeks is er. En er mogen nog een paar deeltjes komen. Maar dertig lijkt me toch wat veel. Op het eerste gezicht is 'Zeik' een parodie op de politieroman. Op het tweede gezicht ook, maar dan op de wat ouderwetse politieroman waarin het vooral over zoeken naar de dader gaat. En wees gerust: die kan je echt niet vinden, tenzij je tot de laatste pagina's doorleest. Wat geen pijniging is. Dat komt omdat de roman kort is, maar vooral omdat Brusselmans weet wat een politieroman is en hoe hij gecomponeerd wordt. Laten we zeggen dat hij Simenon en Ed McBain kent. En Stan Lauryssens. Alle clichés van het genre zijn uitvergroot in deze parodie. Als de plot niet meer loopt, is een sigaret aansteken de oplossing. En verder: de moordenaar van dienst speelt een spelletje met de politie door bewust sporen achter te laten, de politieartsen zijn van een ondraaglijke traagheid... Maar het zijn vooral de personages die het doen. En hoe Brusselmans de verveling bij de gelauwerde Gentse moordbrigade anno 1961 tekent. Met knotsgekke dialogen en absurd geredeneer. 'Zeik' liet me een paar keer flink lachen. Toegegeven: het was al een tijdje geleden dat ik Brusselmans nog gelezen had.

Herman Brusselmans, 'Zeik', Prometheus, 192p., 17,95 euro