Minnaars van de pikzwarte satire, niet getreurd. Herman Brusselmans trekt de stekker niét uit zijn schrijverschap. 'Na het gedoe rond mijn 50ste belandde ik als schrijver even in een midlifecrisis, maar dat is nu voorbij.' En dus komt 'Kaloemmerkes in de zep' er aan, een pittige roman waarin zijn vrouw Tania welgeteld 58 keer voorkomt. 

Enkele maanden geleden kondigde Brusselmans (bijna 52) nog aan dat we in 2010 op geen boek van hem moesten rekenen, maar op de sofa in zijn Gentse appartement leren we dat er voor zijn jongste, Kaloemmerkes in de zep, al een opvolger in de steigers staat. 'Hij gaat De boot naar Zwisterland heten en zal over een restaurant gaan. Ik zit pas aan pagina 16 en het boek zal pas over een jaar in de winkel liggen. In 2010 dus geen twee boeken zoals gebruikelijk.'

Wat scheelde er dat je dit voorjaar liet weten minder te zullen schrijven en uit de spotlichten te willen verdwijnen?

Herman Brusselmans: 'Mijn haar is lang was mijn 50ste en daar is heel wat om te doen geweest. Een pak media-aandacht, maar tegelijk worstelde ik met de vraag wat ga ik hierna doen? Nog vijftig boeken schrijven? Nog vijf? Wat wil ik nog vertellen? Daardoor kwam ik in een dipje terecht. Noem het een bescheiden midlifecrisis, niet als mens, maar als schrijver.'

Veel aandacht in de media legt je natuurlijk geen windeieren.

'Dat dacht je maar. Mijn haar is lang heeft met 16.000 exemplaren beduidend minder verkocht dan mijn gemiddelde van 25.000. Dan ga je je natuurlijk afvragen of het nog zin heeft massa's interviews te geven en in talkshows je kop te laten zien. Het verband tussen promotie en verkoop is een curieuze zaak. Neem nu Paolo Giordano, die met De eenzaamheid van de priemgetallen al maanden in de top10 staat. Het succes van die Italiaanse debutant moet iemand me maar eens verklaren. Híj is alleszins niet in De laatste show geweest.'

Maak je je zorgen als je merkt dat een boek plots minder verkoopt?

'Je denkt daar toch over na . Ik ben nu eenmaal niet alleen bezig met schrijven, ik trek me ook de kaft, de promotie en verkoop aan. Was mijn titel fout gekozen? Haken sommige van mijn lezers af? Hebben we de promotie verkeerd aangepakt? Ik moet het antwoord schuldig blijven en dus heb ik besloten afstand te nemen van de hele machinerie rond het schrijven. Tenslotte, wat zou het als mijn boeken nog slechts een oplage van 5.000 halen? Ik heb er in mijn leven al zoveel verkocht.'

Van 'Kaloemmerkes in de zep' was de boekvoorstelling gepland in Nederland, maar dat is niet doorgegaan. Wegens geen zin?

'Nee, de uitgever heeft beslist het promotiebudget eerder te besteden aan affiches die in een tiental steden op trams en bussen zullen hangen.'

Nooit eerder heb je in een roman je vrouw, Tania de Metsenaere, zo vaak opgevoerd. Is dat je ultieme eerbetoon?

'Je moet Tania de Metsenaere gewoon zien als een personage dat slechts zeer gedeeltelijk is gebaseerd op de realiteit. Oké, Herman Brusselmans heeft een vrouw die Tania heet en een hond die komt als je Eddie roept en met z'n drieën wonen ze in Gent, maar over onze relatie zal ik nooit een boek schrijven. Dat is privé. Ik voer hen alleen op als personage, net als ik mijn vader al heb opgevoerd als de veehandelaar. Maar ik schrijf geen portret van mijn pas overleden pa.'

Blijft dat je Tania mooie complimentjes maakt. Je noemt haar zelfs een diamant.

'Tania ís ook mijn hele leven, maar als personage doe ik ermee wat ik wil. Als ik morgen schrijf dat Tania d'r haar heeft geblondeerd, dan wil ik dat kunnen zonder dat dat gecheckt kan worden. Daarom heb ik met Tania afgesproken dat ze op de achtergrond blijft. Bovendien gaat Kaloemmerkes in de zep ook niet over haar.'

Vindt ze de manier waarop je haar opvoert er nooit over?

'Nee, want ze kan alles perfect duiden. Tania zit nu eenmaal op mijn planeet. Logisch. We zijn al 18 jaar samen en het gaat almaar beter tussen ons. Toch heb ik niet zoveel gezelschap op die planeet van mij. Er zijn planeten met mensen die FC De Kampioenen de ultieme humor vinden, planeten met Vlaams Belangstemmers, planeten met dommeriken enzovoort. Allemaal planeten waar ik niet naartoe wil.'

Wie zit er dan nog wel op jouw planeet?

'Enkele mensen van wie de naam niemand iets zegt, maar bijvoorbeeld ook Patrick Riguelle, een van mijn beste vrienden, die ik door omstandigheden de jongste tijd niet zo vaak zie. Of Tom Lanoye, ook al verblijft hij veel in Zuid-Afrika.'

Over ver gesproken. Je hebt het in je boek over Saint-Tropez en je was daar pas met vakantie. Gedaan met de honkvastheid van Brusselmans?

'Als ik nog overtuiging behoefde, dan weet ik het nu wel zeker: reizen is niets voor mij. Omdat een reis naar Ibiza waar Tania erg naar uitkeek in het water was gevallen, wou ik haar een plezier doen. Wij dus naar Saint-Tropez voor een dag of vijf. De derde dag waren we echter alweer thuis wegens het rotslechte weer. Pas op, ík ben niet degene die voorstelde onze treintickets om te wisselen en vroeger terug te keren. Het was Tania's idee. Maar Saint-Tropez is best een aardige plek, met leuke marktjes. Enige nadeel is dat je daar meteen honderd Belgen tegenkomt. We botsten zelfs op Nicole en Hugo. En wat doe je dan? Praatje maken natuurlijk.'

Je nieuwe boek speelt voor een stuk in een Hollands dorp waar je een lezing geeft. Dit lijkt wel op maat van het Nederlandse publiek geschreven.

'Ik doe ook negentig procent van mijn literaire optredens in Nederland en met de jaren ben ik daar meer boeken gaan verkopen dan in Vlaanderen. Ik schrijf trouwens wel vaker naar een Nederlands publiek. Tijdens een optreden lees ik altijd uit niet-gepubliceerde verhalen en dan heb ik het in Nederland uiteraard niet over Lien Van de Kelder, maar over haar Hollandse evenknie Yolanthe Cabau van Kasbergen (een Spaans-Nederlandse actrice en tv-presentatrice, nvdr.). En als ik al over voetbal praat, dan heb ik het niet over Anderlecht maar over Ajax.'

Hoe kijken ze in Nederland tegen Brusselmans aan?

'Anders dan in Vlaanderen. Hier word ik nog altijd aangesproken als die gast die in Studio1 over voetbal lulde, maar van wie ze nooit een boek hebben gelezen. In Nederland ben ik de schrijver. Natuurlijk zit ook de veel grotere boekencultuur in Nederland daar voor iets tussen. In elk dorp vind je een literair café en organisatoren hebben er toegang tot subsidies, zodat ze niet achterovervallen als ik mijn prijs noem.'

Hoe duur is een avondje Brusselmans?

'Mijn prijs is redelijk. Dat ze Kelly Pfaff maar eens vragen om een lint door te knippen, dan betalen ze het driedubbele.'

Word je ook betaald om in het Centraal Station van Antwerpen mee te schrijven aan de stationsroman?

'Behoorlijk goed zelfs. Het bleek ook niet zo'n eenvoudige opdracht. Je zit te schrijven in een rumoerige hal, mensen vragen je boeken te signeren of maken een praatje en bovendien moet je er tikken op een computer die je niet gewoon bent.'

Jij schreef het eerste deel. Hoe begint het?

'Met een man die met zijn zoontje in het station op de trein uit Amsterdam wacht waarop zijn nieuwe vriendin zit. Ik ben gestopt op het moment dat de trein het station binnenrijdt. Van daar heeft Joke Van Leeuwen overgenomen. Zij schrijft verder vanuit het perspectief van de vrouw.'

Ten slotte: wat betekent die rare titel nu?

'Mag ik dat ook niét vertellen? Je kunt de betekenis uit het boek afleiden. Laten we het plezier van de lezer niet vergallen.'