Ik ben geen grote Brusselmans-kenner, maar ik heb wel van hem gelezen. Hij hanteert een soort humor, die ik wel mag en zijn columns zijn bepaald grappig. Aan zijn boeken heb ik niet echt een boodschap. Ik vermoed dat ze belangrijker zijn voor zijn bankrekening dan voor de literatuurgeschiedenis. Mijn generatie heeft de sekuele revolutie ook al lang geleden beleefd, al moet ik toegeven dat Brusselmans aan het begrip "vulgariteit" een nieuwe inhoud heeft gegeven. Wat mij stoort, is dat hij altijd kwetsbare mensen aanpakt, van wie de samenleving het niet eens zo erg vindt dat ze "eens gepakt worden". "Domme blondjes" te kijk zetten, waarbij ik die kwalificatie niet voor mijn rekening neem. Die hele revue kwetsbare vrouwen die doorheen de geschriften van Brusselmans trekt, van hen heeft hij weinig te vrezen. Ze vinden doorgaans geen verdedigers bij de pseudo-intellectuele kaste die het alleenrecht opeist op wat aanvaardbaar is en correct. Ooit botst zo'n Brusselmans natuurlijk op het verkeerde slachtoffer, dat respect opeist voor haar persoonlijke integriteit en menselijke waardigheid. Wie in zo'n zaak juridische argumenten zoekt, vindt die altijd, als het moet bij de "rechten van de mens", ultiem toevluchtoord van de democratische rechsstaat. Maar dat er in onze dagen nog rechters worden gevonden om de literaire vrijheid van een romancier aan banden te leggen, dat verbaast mij. Of het een smakeloos boek is, vulgair, welke fantasmen de auteur ook uitvindt, over welk personage ook, dat is allemaal naast de kwestie, het heeft niets te maken met de wettelijke regels voor de vrije meningsuiting. Natuurlijk is dit fictie en daarin is de auteur vrij. Boeken verbieden was een praktijk van de Inquisitie of de KGB, maar het is altijd een bij voorbaat verloren strijd geweest. Een auteur vindt altijd wel een weg. Zonde dus van de energie.