Herman Brusselmans is voor iemand die wat meer van literatuur verwacht alleen platte leut, een nauwelijks serieus te nemen fenomeen. Hij schrijft zijn werk aan de lopende band en het wordt door scholier en student 'leuk' gevonden, ook sommige recensenten noemen het 'leuk, erg leuk' en Max Pam gelooft zelfs dat een boek van Brusselmans 'een meesterwerk' is.

Het zijn raadselachtige kwalificaties. In zijn nieuwste roman 'Uitgeverij Guggenheimer' valt het leuke noch het meesterlijke te ontwaren. In België is het boek inmiddels verboden na een rechtszaak wegens smaad, aangespannen door modeontwerpster Ann Demeulemeester. 'Uitgeverij Guggenheimer' is een volautomatisch geschreven boek, vol makkelijke grappen en grollen, met een voortdurende herhaling van zetten, een moedeloos makende soap. Brusselmans wil graag hier en daar wat provoceren door Guggenheimer seksistische en racistische opmerkingen in te geven. Hij dolt wat met het Vlaamse literaire wereldje door Hugo Claus in te voeren en hem zelfs dood te laten gaan. Verder ook nog wat gegrom aangaande Bart Peeters en Goedele Liekens, veel geneus tussen vrouwenbenen en veel open vrouwenmonden voor wat hijzelf tussen zijn benen heeft hangen.

Merkwaardig dat dit soort werk serieus wordt genomen. Het is in literair opzicht te verwaarlozen, vergelijkbaar met het geschrijf van Ronald Giphart in Nederland, de jongere kloon van Brusselmans. Zulke schrijvers zijn misschien nodig om je zeker te laten weten dat het zo in elk geval per se niet moet.

Herman Brusselmans: Uitgeverij Guggenheimer Prometheus, f 34,90