Plotseling gebeurde er iets in het leven van Herman Brusselmans. De man die klaagt dat hij nooit wat meemaakt trouwde deze zomer eindelijk met z'n 'Phoebe' terwijl zijn andere kameraad, zijn hond 'Woody', naar de eeuwige jachtvelden gestuurd werd. En dan nog tijd over hebben om aan een nieuw boek te werken.

Voor de mensen die Ex-drummer van Herman Brusselmans nooit gelezen hebben: mijn nickname is een verwijzing naar de rockband met dezelfde naam die een bescheiden rol speelt in deze semi-autobiografische roman. Je kunt me gerust een liefhebber van zijn werk noemen, maar wel een die hem de laatste jaren geen topboeken meer uit heeft zien brengen. Nu lag zijn niveau toch al ver boven het gemiddelde (kom maar op, literatuurfreaks, ik lust er van jullie vier voor het ontbijt!) en met name de romans die hij schreef toen hij nog 'zoop' zijn briljant. Ruim tien jaar geleden stopte hij daarmee en parallel daaraan drinkt ie ook geen druppel alcohol meer in zijn boeken. Het lijkt wel alsof Brusselmans nuchter minder is gaan presteren. In 2005 zuipt hij weer (alleen) in zijn nieuwe boek Het Spook van Toetegaai en dat is goed nieuws.

Ook Het Spook van Toetegaai is een semi-autobiografische roman. Deze vorm werkt voor Brusselmans uitstekend, simpelweg omdat hij nooit iets meemaakt en dit mooi kan compenseren in zijn boeken, want actie en spektakel is er meestal genoeg. Dit boek heeft dan zelfs nog een plot! Jawel, want Brusselmans moet een bijna-moord zien op te lossen. Dat hij tussendoor nog gewoon geregeld in Gent de kroeg in duikt en zich blijft afvragen of (en hoe) meisjes hem kunnen bevredigen, mag voor zich spreken. De running gags, scherpe dialogen, grollen, overpeinzingen en romantische noten ontbreken ook ditmaal niet. Evenals hilarische oneliners en een onmetelijk gevoel voor zelfspot.

Weer hetzelfde boek dus? Moeten we weer hetzelfde boek kopen? Ik hoor het jullie je afvragen. Ja en nee. Er zijn wel degelijk verschillen. Zo is Brusselmans opmerkelijk mild (d.w.z. minder misantropisch dan voorheen), is er dus in tegenstelling tot Vergeef mij de Liefde, Kus in de Nacht en Ik ben rijk, en beroemd en ik heb Nekpijn een echt verhaal, met weliswaar een vrij dun plot (hij is de eerste die dat toegeeft) maar het is alleszins beter dan de opstapeling van anticlimaxen die Nekpijnzo zwak maakt.

Brusselmans lijkt de laatste jaren een beetje in de vergetelheid te raken. In dit boek wordt hij louter (op een enkele uitzondering na) omringd door mensen die geen boek van hem gelezen hebben. Hij schijnt er zelf niet erg mee te zitten dat zijn populariteit tanende is. Ik vind het uiteindelijk een aardig boek geworden dat je als je fan bent weer gerust kunt aanschaffen. Of lezen voor je boekenlijst. Zolang Brusselmans dit soort boeken blijft schrijven blijf ik 'm volgen. Een poging tot een semi-klassieker zou de carrière van Brusselmans wel weer een nieuwe impuls geven. Het zit echt in 'm.