De Spice Girls. Wie zijn ze? Waar komen ze vandaan? Hoe heten ze? Halen ze het jaar 2000? Wat blijft hen aan de gang huiden? Hebben ze soms wel eens een bruine streep in hun onderbroek vanwege het geenszins terdege reinigen der reet na het kakken? Met al deze vragen in mijn hoofd trok ik naar Londen, waar mij door het Spice-management een exclusief interview onder volwassenen met de populaire meisjesgroep zou worden toegestaan. Plaats van afspraak was de nieuwe vleugel in het Barbizon Hotel in High Street, waarvan de eerste steen nog gelegd was door prinses Diana en de tweede door Dodi want zoals we inmiddels weten wilden die twee niet voor elkander onderdoen. Ik arriveer op tijd in de immense lobby van het hotel. Ik ga zitten in een schitterende kalfslederen fauteuil omdat de hele tijd rechtop staan niet mijn gewoonte is. Het wemelt hier van de beroemdheden. Zijn het daar bijvoorbeeld niet Isabelle A en haar verloofde Rafke van Brussel? Ik geloof van wel, al kunnen het evengoed een stoephoer met haar mindervalide klant zijn. In hotels loopt wat rond, ja. Aha, daar is Bart Cools reeds, de beruchte Belgische loopjongen van de Girls. `Meneer Brusselmans,' begroet hij mij met de flair hem eigen, `prachtig op tijd zie ik.' `En jij vier minuten te laat,' bijt ik hem toe, `Herman Brusselmans is niet gewend om te wachten, makker.' Hij verontschuldigt zich hakkelend en vraagt me onderdanig hem te volgen naar de Royal Wing, waar de Spice Girls een hele verdieping tot hun beschikking hebben. Onderweg zeg ik hem: `A propos, koop eens een nieuwe bril, jongen. Met wat je nu op je kop hebt zou ik nog niet willen gezien worden in de kelder van de brailleliga. Hier zie, het kaartje van mijn vriendin.' Ik geef hem het kaartje van mijn levensliefde Tania de Metsenaere, die sjieke dure brillen verkoopt. `Bel haar eens voor een afspraak,' zeg ik tegen Cools, `maar niet het weekend. Dan liggen we de hele tijd in onze nest te poepen. Hoe zit het, zijn we er bijna?' `Eh... ja, hier is het...' zegt Cools en hij klopt op een deur. Een kanjer van een neger doet open. `Wie is dat?' vraag ik aan Cools, `Scary Spice? Die heeft op tv kleinere prammen dan in het echt moet ik toegeven.' `Eh, nee,' zegt Cools, `dat is Braincrusher Jim, de bodyguard.' `Ik heb helemaal geen bodyguard nodig,' zeg ik, `ik ben een geoefend straatvechter!' en om dat te bewijzen geef ik Braincrusher Jim een schop tegen z'n ballen die 'm zijn satijnen broek vol bloed doet pissen. `Breng hem naar de infirmerie Cools,' raad ik de stroman aan, `vanaf hier red ik het wel. Kom over een paar uur nog eens langs, dan is het interview allicht voorbij.' Ik laat de verbouwereerde Cools end nog steeds om zijn mo-therfuckin' mother gillende Braincrusher achter, ik ga naar binnen en snok de deur achter me dicht.

Tjonge wat een kamer. Je zou hier met je Porsche de honderd per uur in vijf seconden kunnen halen zonder een vaas te breken. De vijf Spice Girls zitten professioneel op een fauteuil te wachten tot het interview gaat beginnen. Ik loop naar hen toe, rook onderweg een sigaretje, en ga tegenover hen zitten. Aan handenschudden doe ik niet, god weet waar ze met hun poten gezeten hebben.
`Hai,' zeg ik, `I'm Herman Brusselmans, best European writer of our times as we speak, constantly in the Humo Top Ten with my various bestsellers blah blah blah. And you're the Spice Girls I suppose.' Ze knikken bevestigend. Ik geloof dat die ene, hoe heet ze, Sporty Spice, al verliefd op mij aan het worden is. Ze zit mij althans te bekijken met ogen, zo vochtig van geilheid dat ze schaamhaarkrulletjes lijkt te ontwikkelen in haar wenkbrauwen. `Let's get on with it,' zeg ik, en ik haal mijn bandrecorder uit mijn binnenzak. Vanaf nu geef ik het gesprek weer in het Nederlands, want van al dat Engels in een int het Nederlands uitgeschreven interview krijg ik de zenuwen.

GINGER SPICE (Geri Halliwell, die rosse dikke, nvdr) «Wil je niet eerst een glaasje champagne, Herman?»

HUMO Ik drink al jaren geen alcohol meer, fatso. Maar een colaatje zou er wel inwillen. Maar geen Pepsi! Coca-Cola! Pepsi is voor Jeanetten.

Sporty Spice wipt op en holt als een gek naar een koelkast van zes meter doorsnee. Ik roep haar na dat ik veel ijs wil en geen citroen. Doch daar is Sporty Spice reeds terug met mijn colaatje zonder citroen en met veel ijs. Ze zet het blozend op het tafeltje en kijkt me aan alsof ze haar mond wel eens zou willen spoelen met mijn voorvocht. Dan gaat ze weer zitten. Ik neem een slokje, tegen de dorst.

HUMO Luister eens gasten. Ik heb duizenden interviews met jullie gelezen en het is iedere keer hetzelfde. Jullie praten meteen continu door elkaar. Daar kan ik persoonlijk niet tegen. Dus wat doen we? We beginnen gestructureerd. Ik duid iemand aan, en die mag spreken. De rest houdt zijn bek, tot ik iemand anders aanduid. Akkoord? Ik meen van wel, zoniet trap ik het af. Enfin, geef mij bij wijze van introductie elk een autobiografische schets, liefst vol croustillante details die jullie tot nu toe geheim hebben kunnen houden. Weet je wat? Scary Spice mag beginnen, negers worden al genoeg achtergesteld in onze huidige maatschappij. Vooruit Scary, geef 'm van jetje.

SCARY SPICE «Ik werd geboren als Mel Brown in Cleavage, een klein dorpje in het graafschap Derbyshire. Mijn vader was een ingeweken bongospeler uit Guadeloupe, N'Kanga Balengo Brown genaamd, en mijn moeder een eenvoudige huissloof, Doris, met als hobby's paalwerpen en ongecontroleerd kerkbezoek. Mijn jeugd verliep niet geheel vlekkeloos. Mijn vader kon niet van zijn enige dochter afblijven, wat mijn broer, een vroegrijpe homoseksueel, zo jaloers maakte dat hij mijn Barbiepoppen in brand stak, met nefaste gevolgen want een brandblusser hadden we niet in huis vanwege geldgebrek. In Cleavage was weinig vraag naar bongospelers en mijn pa was zeker drie vierden van zijn tijd werkloos. In plaats van zich te herscholen tot paukenist of desnoods tamboerijnkletser hing hij liever in de kroeg, waar hij niet zelden, met een stuk in zijn jak natuurlijk, zijn leuter bovenhaalde om weddenschappen te winnen betreffende de vraag of negers een grotere sjarel hebben dan inwoners van het graafschap Derbyshire. Meestal verloor hij die weddenschappen, niet alleen omdat mijn vader een bijzonder miniem pikki had voor zijn leeftijd (42) maar ook omdat inwoners van het graafschap Derbyshire erom bekend staan dat ze een lul hebben waartegen menige meetlat het moet afleggen.»

GINGER SPICE «Is dat waar Mel? Waar ligt Derbyshire precies?»

HUMO (boos) Ginger, wat heb ik gezegd?! Niet voor je beurt praten. Ga door, Scary. Wat gebeurde er toen?

SCARY SPICE «Op een keer combineerde moeder haar hobby's en tijdens de consecratie wierp ze een paal bovenop de onderpastoor. Ze werd gecolloqueerd. Op die manier bleef ik over met mijn vader en mijn broer, die overigens een relatie waren begonnen en de hele tijd zaten te knuffelen, voor de tv, tijdens het eten, voor het eten, na het eten, met het eten, noem maar op. Ik kon het niet langer verdragen. Ik liep van huis weg, vond mijn draai niet in de samenleving en zou zeker in de goot zijn beland als ik geen lid was geworden van de Spice Girls. Zo... dat is ongeveer mijn verhaal.»
Ze begint te huilen. Ginger Spice likt haar tranen weg. Scary beantwoord dit tedere gebaar en even laten zitten de twee te muilen dat het klettert.

HUMO Héla! Héla! Geen lesbo gelebber tijdens mijn interview. Ginger, hou je manieren en vertel ons wat meer over jezelf.

GINGER SPICE «In het vierde leerjaar had ik al dikke tetten en in het zesde leerjaar had ik al haar op mijn natte pruim. Sindsdien is mijn leven een fluitje van een cent geweest.»

HUMO Een biografie die kan tellen. Baby, hoe zit het met jou?

BABY SPICE (Emma Burton, de geblondeerde dwerg - nvdr) «Ik lag al te zingen in mijn wieg. Nog steeds, eigenlijk. Ik heb altijd gezongen. Ik was een geboren zangeres. Zingen dat ik deed! Zingen is mijn lust en mijn leven! Een dag zonder zingen is als een etmaal zonder gezang. Als ik niet zing voel ik me niet lekker. Omdat ik me de hele tijd lekker voel, zing ik enorm veel. Geef mij een lied en ik zing het. Ik word dan ook niet alleen Baby Spice genoemd maar ook Sing Spice. Het zat bij ons in de familie. Mijn moeder, Baby Mom zong ook de hele tijd en mijn grootmoeder, Baby Old Sod, eveneens. Zelfs mijn vader, Baby Alcoholic Bastard, zong wel eens een lied, te weten (ze barst in zingen uit) YOU'LL NEEEEVER WAAAAAALK ALOOOOOOONE! Ach, wat zou een mens zijn zonder nu en dan eens te zingen?»

HUMO Een stuk minder irritant. Hoe dan ook, dank je wel, Baby. Posh, het is aan jou.

POSH SPICE (Victoria Addams, die knappe met de lange benen - nvdr) «Ik ben knap en ik heb lange benen. Volgens mij heb je niet meer nodig. Ik ben wel enorm dom. Stel mij een eenvoudige vraag en de kans is groot dat ik haar niet kan... hoe heet het... eh... dat ik haar niet kan... verdomme toch...»

HUMO beantwoorden?

POSH SPICE «Dat is het! Beantwoorden! Moeilijke woorden zijn niet aan mij... aan mij...»

HUMO besteed?

POSH SPICE «besteed? Wat wil dat zeggen?»

HUMO Laat maar. Heb je verder nog iets aan onze lezers te melden?

POSH SPICE (trots) «Mijn lief speelt bij Manchester... eh... dinges...»

HUMO United?

POSH SPICE «Het zou goed kunnen. We praten niet zoveel over zijn werk. Over het mijne ook niet. We praten eerlijk gezegd heel weinig. Bijna nooit. Geen woord zegt hij tegen mij, de smeerlap! `Als ik een woord zeg, begrijp je het toch niet,' zegt hij. Wat hij daarmee bedoeld weet ik niet. Spijtig hè? Voor één keer dat hij iets zegt, weet ik niet waar hij het over heeft. Maar ik hou heel veel van hem. Want hij is heel rijk. En knap. En hij heeft hele lange benen. En een hele dure... hoe heet het... zoiets met carburatoren, contactpunten, een hoofdremcilinder, een cardanas, een nokkenas, een differentieel, een kruiskoppeling, een katalysator, en een gangwissel ... ik zou het duizend keer zeggen... hoe het dat ook weer...?»

HUMO Een auto?

POSH SPICE «Precies!! (Ze straalt)»

HUMO Zeg jij 'ns wat, Sporty.

SPORTY SPICE (Melanie Chisholm, die lelijke - nvdr) «Ik ben verliefd!»

SCARY SPICE, GINGER SPICE, BABY SPICE EN POSH SPICE «Hi hi hi! Zij is ver-lie-hiefd, zij is ver-lie-hiefd, sliep-uit, sliep-uit!»

HUMO 't Is al goed onnozelaars. Hou jullie in stilte bezig, ik moet iets tegen Sporty zeggen. Kom, Sporty.

Ik begeef mij met Sporty naar een aangrenzende kamer. Onderweg rook ik een sigaretje. We gaan zitten en ik zeg tegen haar: `Sporty, ik kan heel goed begrijpen dat je verliefd bent. Maar helaas kan ik die verliefdheid niet beantwoorden. Ik heb een vaste relaatsie, weet je. A propos, hier heb je haar kaartje.' Ik haal een kaartje van Tania de Metsenaere (`verkoop van sjieke, dure brillen') uit m'n jas en geef het aan Sporty. Die steekt het kaartje weg en kijkt me heel triest aan. `Is er geen enkele kans...?' vraagt ze op de rand van wanhoop. `Er zijn honderden Vlaamse meisjes die me dat vragen,' zeg ik eerlijk, `en ook hen moet ik telkens teleurstellen. Ik vind persoonlijk dat in een relaatsie trouw heel belangrijk is. Het verste dat ik kan gaan is nu en dan eens iemand beffen. Veel meisjes vinden dat een te minieme troostprijs, andere weer niet.' `Ik vind het heel tof qua troostprijs,' zegt Sporty. `Oké dan,' zeg ik. Ik trek haar Adidas-trainingsbroek naar beneden en geef haar het soort befbeurt waar ik volgens insiders het patent op heb. Sporty gilt bij het klaarkomen zo luid en zo hoog dat een vaas breekt. Ze bedankt mij zwijmelend en we begeven ons terug naar de andere kamer.

GINGER SPICE «Wat was dat allemaal?»

SCARY SPICE «Ja, en waarom heb jij die grijns op je gezicht, Mel?»

BABY SPICE «Het leek wel alsof jullie een vaas braken!»

POSH SPICE «En alsof iemand van jullie een dinges had, hoe heet het, dat je soms krijgt als je een banaan in je foef steekt?»

HUMO Een orgasme? Nee hoor. We hebben simpelweg iets afgehandeld waar jullie geen zaken mee hebben. En kan ik nu godverdomme eindelijk verder met dat interview? Ik wil zo snel mogelijk weer naar huis om het nieuwe boek van Paul De Wispelaere uit te lezen. Nu ik eraan denk: lezen jullie wel eens?

POSH SPICE «Ik vind dat je bij het lezen veel te veel moet nadenken. Wat schiet je daar mee op? Ik denk nooit na en ik heb toch maar mooi dertig miljoen pond op mijn... shit, op mijn...»

HUMO Spaarboekje?

POSH SPICE «Nee, dat ander, waar je geld van af kan halen zoveel je wilt...»

SCARY SPICE «Zichtrekening?»

POSH SPICE «Ja dat is het! Mel, waar leer jij al die moeilijke woorden?»

SCARY SPICE «Van Bart Cools. Dat is een hele slimme.»

SPORTY SPICE (verliefder dan ooit tevoren - nvdr) «Maar niet zo slim als Herman.»

HUMO Dat kan kloppen. Betreffende dat geld: vinden jullie het niet walgelijk om zoveel geld te verdienen, terwijl miljarden mensen creperen van de honger?

POSH SPICE «Dat komt omdat ze geen eten hebben.»

GINGER SPICE «Al die mensen die creperen van de honger, waar jij het daarstraks nog over had gedurende dit interview, die maken wij gelukkig met onze cd's. En met onze videoclips. En met onze film. En met onze horloges, kalenders, koffiekopjes, balpennen, schoolagenda's, onderbroeken en noem maar op.»

POSH SPICE «Geld is totaal onbelangrijk voor ons. Wat we willen is dat jonge meisjes, of jongens, of verkopers van brandblussers zich met ons identificeren en op die manier geloven in de positieve mogelijkheden van het leven. We zijn ook maar vijf gewone meisjes die heel toevallig geworden zijn wat ze nu zijn.»

BABY SPICE «Dank zij ons zangtalent. Als we geen zangtalent hadden gehad waren we nu misschien werkloos of winkeljuffrouw, fabrieksarbeider of haarkapster.»

POSH SPICE «Of zangeres. Dat is ook geen gemakkelijke job hoor! Ik kan het weten, ik ben er zelf een.»

SPORTY SPICE «Of simpelweg huisvrouw. Ik kan me heel goed voorstellen dat ik getrouwd ben met iemand, Herman, en dat ik jouw kindjes baar, en dat we samen tot het einde van ons leven gelukkig zijn met elkaar. En dan mag je mij iedere dag beffen, zoals daarnet.»

GINGER SPICE «Zie je wel! Ik wist het! Ik zag het aan die grijns op haar smoel! En Mel, hoe was het?»

BABY SPICE & SCARY SPICE «Ja, Mel, vertel! Hoe deed hij het?! Is hij een goeie beffer?»

SPORTY SPICE (uitdagend) «Dat-hang-ik-jullie-lekker-niet-aan-jullie-neu-heus.»

POSH SPICE «Oei oei oei, ik moet ineens kaka gaan doen.»

GINGER SPICE (autoritair) «En deze keer goed je gat afvegen, Vic! Het moet maar eens gedaan zijn met die bruine streep in je onderbroek. Voor je het weet duikt een papalazzio op die er een foto van maakt!»

POSH SPICE (pruilend) «Ik kan nu eenmaal niet goed mijn gat afvegen. Mijn therapeut zegt dat dat komt omdat ik linkshandig ben.»

GINGER SPICE «Waarom doe je het dan iedere keer met je rechterhand?»

POSH SPICE «Uit gewoonte.»

GINGER SPICE «Emma, ga met haar mee en leer haar voor eens en voor altijd hoe ze haar kont moet afvegen.»

Baby neemt Posh bij de hand en trekt haar mede naar de wc.

HUMO Nu we hier toch zo gezellig bij elkaar zitten: wat zijn jullie plannen voor de toekomst?

SCARY SPICE «Ik heb altijd een handel in brandblussers willen beginnen. Hopelijk komt het er ooit van.»

GINGER SPICE «Ik wil ernstig genomen worden als gitarist.»

SPORTY SPICE «Ik zou graag zo snel mogelijk aan je toeter likken.»

Daar zijn Posh en Baby reeds terug! Hoe snel het allemaal gaat tegenwoordig!

POSH SPICE «Ik kan het! Ik kan het! Emma heeft het mij geleerd! Nu weet ik waar de truc zit! Je moet niet voorwaarts maar achterwaarts kakken! Joepie! Ik kan het eindelijk!»

BABY SPICE «Onderbreken we iets?»

GINGER SPICE, SCARY SPICE, SPORTY SPICE & HUMO «Neen hoor. We zaten een beetje off the record te babbelen, zoals dat zo gaat tijdens interviews.»

GINGER «Heb je nog specifieke vragen Herman?»

HUMO Nog een paar kleintjes dan.

POSH SPICE «Als je aan mij nog wil vragen wat mijn favoriete kleur is, dan is dat blauw. En groen. Maar ook rood. En oranje vind ik ook leuk. En geel. Mijn Porsche is geel. Bruin vond ik tot zonet niet leuk, maar nu kan het me niet meer schelen. Nu vind ik bruin ook leuk. Want ik heb geen bruin meer.» (Ze toont haar onderbroek.)

SPORTY SPICE «Ik verhuis binnenkort misschien naar België.»

HUMO Ten slotte: hebben jullie nog een boodschap?

GINGER SPICE «Ja.»

SCARY SPICE «Nee.»

POSH SPICE «Kakken kan iedereen leren. Kijk maar naar mij.»

SPORTY SPICE «Ik hou van jou.»

Dat was het dan. Ik drink m'n cola op, werp de bandrecorder in de prullenmand, en bedank les girls voor dit marathoninterview. Sporty Spice omhelst mij en wil mij niet lossen. Met haar aan m'n nek verloopt de tocht naar de deur heel moeizaam, vooral omdat Sporty's tong in m'n oor zit. Onderweg rook ik twee sigaretjes. Net voor ik de deur wil openen wordt erop geklopt. `Ja!' roep ik. Bart Cools komt binnen, samen met een voorover gebogen en van napijn grimassende Braincrusher Jim. `Verdomme, Sporty is weer verliefd op de interviewer. Doe je werk, Jim.' De kolos bekijkt me met een dodende blik in z'n ogen, beheerst zich, plukt Sporty van m'n lijf en sleept haar van me weg. Ik ga met Bart Cools op de gang staan.

BART COOLS «Hoe ging het?»

HUMO Prima, prima. Maar wat zei jij daar? Weer verliefd op de interviewer? Ik dacht echt wel dat Sporty heel exclusief en persoonlijk op mij verliefd was...

BART COOLS «Maar nee, meneer Brusselmans. Sporty speelt iedere keer verliefdheid op de interviewer. Dit zijn de Spice Girls, niet vergeten. Ze zijn niet vijftig procent fake, ze zijn niet tachtig of negenennegentig procent fake, ze zijn honderd procent fake.»

HUMO En toch denk ik dat ze in dit geval echt verliefd is. Op mij dus. Helaas is ze net de lelijkste van het stel, maar hoe dan ook: ze is verliefd op mij.

BART COOLS (zuchtend) «Vooruit dan maar. Als u het zegt.»
Opgelucht ga ik weg. Ik zweef bijna door de hal van het Barbizon. En nog zal ik een tijdje blijven zweven. Er is een Spice Girl verliefd op mij! Hopelijk is mijn levensliefde niet jaloers als ik het haar vertel. Want van haar houd ik het allermeest hoor! Plus, misschien kopen de Spice Girls wel allemaal een bril bij haar! Jongens jongens, een Spice Girl verliefd op mij... Wie had dat kunnen denken? God weet wat er van komt als ze in België woont. Een moeilijk doch avontuurlijk leven ligt in het verschiet! Als ik, voor het zover is nu eens, om alvast haar liefdesbrieven te beantwoordenm een Spice Girl-balpen kocht? Waarom ook niet. Misschien schrijf ik later, toevallig met dezelfde pen, het definitieve gedicht over de dictatuur van alles wat onecht is in onze moderne tijden. Je weet maar nooit.

(HB, te Gent, maart `98) Artikel komt uit HUMO Klopwerk door Michiel