Abraham Moskovitsj heeft zijn naam niet gestolen. Waarom zou hij, z'n vader heette naar het schijnt ook al zo. Het is wel geen gemakkelijke naam, geef toe. Van Bommel zou heel wat gemakkelijker geweest zijn, en dan geef ik maar één voorbeeld. Een tweede voorbeeld is De Boer, en een derde Klaver, zoals de man die ik gekend heb en die later verongelukte nadat hij wedde dat hij van een hoogte van acht meter kon springen zonder te verongelukken. Zelf had ik op zes meter gegokt, dus ik verloor de weddenschap, die gewonnen werd door een man genaamd Troelebeek, die z'n geld had ingezet op acht meter twintig en er het dichtste bij was. Later werd onze gokbende (minus Klaver) opgerold, en hadden we geen goeie advokaat gehad ('Mijn cliënten hadden een ongelukkige jeugd, edelachtbare, en zonder nu en dan een ontspannen gokspelletje waren ze misschien wel opgegroeid voor galg en rad'), ik had hier misschien nu niet gezeten. Ach, zwijg me over advokaten. Veel praatjes hebben die knakkers, en ze kosten een hoop poen ook. En wat kunnen ze nou helemaal? Als ze een goeie dag hebben krijgen ze wel 'ns een verdachte vrij, maar voor de rest? Vraag hen niet om een spijker in de muur te slaan. Shit, wat heb ik altijd spijt gehad dat ik nooit advokaat ben geworden. (Ik haat spijkers in de muur slaan.) Wie wel advokaat is geworden, daarentegen, is de man met de moeilijke zij het prachtige naam Abraham Moskouvotjs. Ik ken 'm niet persoonlijk maar ik heb al veel goeds over hem horen vertellen. Vandaar dat ik me ben gaan verdiepen in zijn leven, zodat ik u thans eindelijk het definitieve portret van deze baliegigant kan aanbieden. Welnu, Abraham Sjonnie Rebecca Moskevatsj werd geboren ten huize van Dhr. Max Maskoevoutsj en diens echtgenote, mevrouw Mesjoggah Miskovutsj-Klaver. Nou, dat werd me daar een feest. Eindelijk een zoon! Max en Mesjoggah hadden er weliswaar al drie, maar ze wilden er nog eentje bij, en vandaar al die vreugd. Eerst groeide de jonge Abraham op voor de reeds genoemde galg en rad (bij voorbeeld kikkers opblazen, gojtje pesten, in de brievenbus van de buren kakken) tot hij zijn eerste vriendinnetje ontmoette in dancing De Klopgeest in Den Bosch. Het was liefde op het eerste gezicht, hoewel ze hem aanvankelijk nogal een griezel vond. Toosje van Bommel verklaart hieromtrent: 'Ik vond 'm aanvankelijk nogal een griezel. En kapsones dat ie had. En van die wenkbrauwen, weet je wel. Ik zei nog tegen m'n vriendin Saartje de Boer: "Vind jij 'm nou geen griezel, Saartje?" Maar nee, zij vond 'm geen griezel. Integendeel. Ze viel op wenkbrauwen, weetje wel.' En zo begon Bram, tussen z'n studies door, een relaatsie met Saartje de Boer. Inmiddels had hij ook een zoon uit een eerder huwelijk. Saartje kon dit niet langer aan, en sprong in het IJ. Of nee, dat was iemand anders. Wat Saartje dan wel deed, dat ben ik vergeten. Wie kan het wat schelen. Bram leerde algauw een ander meisje kennen, Juliëtte Polak. Hij schonk haar twee kinderen, die ze aanvankelijk weigerde, en tenslotte toch accepteerde omdat ze er gratis een Aston Martin bij kreeg. Niet veel later studeerde haar man met vrucht af en hij vestigde zich als jongste vennoot in het familiebedrijf Maskivatsj, Moskivatsj, Muskivatsj en Miskivatsj. Leuk toch, dat gesjoemel met die namen. Het geeft een speciaal cachet aan zo'n portret vind ik persoonlijk. Op tijd en stond een vleugje joodse humor kan geen kwaad, zeg ik altijd. Ik heb recht van spreken, want ik ben zelf voor drie zevenden joods. Langs grootmoeders zijde, en in mindere mate langs die van grootvader, die eigenlijk niet echt joods was, maar dat prima kon maskeren. Ach, wij joden, wij zijn immers van geen kleintje vervaard! Bram Miskavutsj wierp zich meteen op als een zeer ambitieus advokaat. Bij z'n eerste zaak was het al meteen raak. Hij kreeg een driedubbele moordenaar vrij die nochtans bekend had, en die op z'n proces meermaals had uitgeroepen dat de strop voor hem niet goed genoeg was. Dat was zonder Bram Myskouvlatsj gerekend. 'Beste juryleden', zei hij met name tegen de juryleden, 'mijn cliënt heeft een ongelukkige jeugd gehad. Zijn vader, Rob Troelebeek, was een werkloze clown en daar kon zijn moeder niet om lachen. Zij spaarde desgevolge de roede niet. Haar kinderen Jos, Ivo, Teun, Hermelinde, Frieda, Léon, Keesje, André en Beppie waren daar uiteraard het slachtoffer van, en vooral mijn cliënt, Keesje Troelebeek, die hier vandaag geheel onschuldig voor u terecht staat, kreeg het hard te verduren, of denkt u misschien dat hij dat glazen oog cadeau heeft gekregen?' En zo ging Bram nog een paar anderhalf uur door, tot Keesje Troelebeek als een vrij man de zaal kon verlaten, zij het tegen zijn zin want hij had liever de doodstraf gekregen maarja, een mensch heeft het niet altijd zoals ie het wil. Wie kwam er echter als held uit heel deze onverkwikkelijke historie? Jazeker, het was Abraham Masklavoetsj! Zijn ster was dus rijzende. Bijna iedereen wilde hem als advokaat, ook diverse personen die helemaal nergens van beschuldigd werden. Sommigen gingen zo ver dat ze snel een misdaadje pleegden om toch maar te kunnen verdedigd worden door Bram Miskleuvitsj. Nochtans was hij niet wat je zou kunnen noemen goedkoop. Forget it. Zijn uurtarief schommelde tussen de driehonderd en de duizend gulden. Voor driehonderd kwam hij daarbij de deur niet uit. Nee, voor driehonderd mocht je al blij zijn dat je hem aan de telefoon kreeg, en als dat toch gebeurde kon je je gelukkig achten als hij op je vragen antwoordde met zinnen langer dan twee woorden (b.v. 'Rot toch op!') Voor duizend gulden, daarentegen, kreeg je van hem een taart voorje verjaardag, en mocht je met z'n Aston Martin de Herengracht afrijden, op voorwaarde dat je hem gepoetst terug afleverde. Er wordt zodoende wel eens gefluisterd dat Bram 'geldgeil' is. Is dat zo, of is het een leugen, ingegeven door jalousie de métier en dergelijke meer? Aan wie konden we dit beter vragen dan aan professor doctor Klaverbommel, docent in de monetaire psychologie aan de universiteit van Roermond? De professor verklaarde desgevraagd: 'Mensen als Bram Mussekevitsj zijn niet per se geldgeil omdat ze veel verdienen. Of omgekeerd. Ik zal dit illustreren met een vergelijking. Heeft een kip meer veren omdat ze eieren legt dan een paling? Nou dan.' Met zo'n professor schiet je bijtijden ook niet veel op. Daarom weer snel over naar het portret van Bram Massakavotsj. Hij kreeg steeds belangrijker zaken op z'n bord. We denken aan de Hakkelaar, de Broddelaar, Jack 'Two Knives' Borelli, de Cohen Brothers (alle drie, van wie eentje posthuum), de Pruttelaar, President Zog van Albanië, André Hazes (dat gevalletje met die minderjarige pony en de twaalf potten pindakaas), een paar Heineken-ontvoerders, een stelletje drugsboeren, en Mariëlle Boon, het meisje dat Patrick Kluivert zou hebben verkracht. Het spreekt vanzelf dat deze zaken hem volop in de publiciteit brachten. Er ging geen week voorbij, wat zeg ik, geen halve week, of Bram verscheen in een of ander televisieprogramma. Zelf zag ik hem een keer of drie bij Paul de Leeuw, waarbij me vooral z'n wenkbrauwen opvielen. Die van Paul de Leeuw bedoel ik. Maar de wenkbrauwen van Bram Missiekavotsj mogen er ook zijn hoor. Tevens zag ik 'm bij Kookgek, waar hij met glans Joop Braakhekke overschaduwde qua matses bakken in ongefrituurde lijnolie, gelardeerd met schijfjes opgedroogde borsjt en als toetje een dozijn radijsjes in jiddische snijsaus. Het zag er niet om te vreten uit maar Bram hield er wel mooi Braakhekke als cliënt aan over, toen die er door Marco Borsato van werd beschuldigd dat Braakhekkes choco-mousse ervoor gezorgd had dat Borsato een optreden in Leuven (België) diende af te zeggen wegens dubbele diarree. Bram kreeg Braakhekke binnen de halve week vrij door notabene tijdens het proces zestien vlootjes van Braakhekkes choco-mousse op te vreten zonder in z'n broek te schijten. Maar de meeste bekendheid kreeg Bram ongetwijfeld door z'n verdedigingen van Desi Bouterse. Een keer of negen heeft ie 'm tot nu toe verdedigd. Drie keer voor een verkeersovertreding; twee keer voor onverantwoorde dictatuur; twee keer voor positieve discriminatie van mulatten, zwarten en bosnegers; een keer voor wat gedoe met drugs, en een keer voor het niet aan de leiband houden van een krokodil genaamd Leentje (naar Bouterses favoriete zanger Leen Towers). Bouterse verklaarde hieromtrent in een niet-gepubliceerd interview met Ivo Niehe: 'Ivo, luister, stel je even in mijn positsie, man. Als je een goeie advokaat kan krijgen, dan neem je die toch. Ga nou niet uitje nek lullen, Ivo. Als jij Bram Maskieplotsj zou kunnen krijgen, zou je het dan laten? Zeg nou zelf, man.' Ivo Niehe wilde Bouterse net van repliek dienen toen hij ineens naar het toilet moest spurten, waar hij besloot om nooit meer choco-mousse van Joop Braakhekke te eten. Daarom snel over naar Bouterses jeugdvriend Ronnie Brunswijk, indertijd een gerespecteerd Surinaams junglecommandant. Hij verklaarde desgevraagd: 'Ach, Bram is gewoon een leuke goser. Wat zeik je nou, man. Bram is een wereldvent. En dat wijffie van 'm, die Polak chick, is ook een wereldvent. Vertel tegen mij niks wrongs over de Muskevietjes, man, of je zou je hoofd wel 'ns ergens anders kunnen terugvinden.' AI deze getuigenissen brengen ons bij de vraag: 'Is Bram Miskivottvitsj een soort van consiglieri?' Aan wie kunnen we het beter vragen dan aan Bram zelf? Zodoende belde ik hem op, wat me driehonderd piek kostte. Op m'n vraag antwoordde hij: 'Nee.' Zo, dat wisten we dan ook weer. Omdat ik de laatste tijd een aardig spaarcentje bij elkaar heb geschreven (romans, essays, columns, toneelstukken, gedichten etc.) had ik nog zeshonderd piek opzij liggen en ik besloot om, nu ik Bram toch aan de lijn had, van de gelegenheid gebruik te maken om hem twee andere vragen te stellen. De eerste luidde: 'Meneer Mossopolovitsj, vindt U het niet vervelend dat mensen geregeld Uw naam verkeerd spellen?' Brams antwoord klonk kort en bondig: 'Nee'. Op m'n laatste vraag - 'Bent U er blij mee dat uitgerekend ik, de Hoofdman der Nederlandstalige Lett'ren, het definitieve portret over U aan het schrijven ben?' luidde het antwoord eveneens 'Nee.' Dat viel me wat van hem tegen. Wie denkt zo'n Missepoelemutsj wel wie hij is? In de Elsevier Top Tien van de Beste Advokaten van Nederland staat hij pas op de vierde plaats! Hij wordt op waarde met lengten geklopt door Gerard Spong, diens gewaardeerde en uitgespuugde ex-kantoorgenoot Wladismirnov en de gebroeders Anker uit Groningen. Deze laatsten verklaarden desgevraagd: 'We zijn zeer blij met onze derde plaats. Spong en Wladivlostinov hebben we slechts met veel moeite voor ons kunnen laten, maar Missavolintisj hebben we met de vingers in onze neusgaten een poepie laten ruiken. Verder willen we ons op schier anonieme wijze blijven inzetten in onze strijd tegen het onrecht in Nederland, regio Groningen. Dus liever geen foto's, asjeblief.' Vandaar dat U, beste lezer, bij dit artikel helaas geen foto's afgedrukt ziet van de gebroeders Anker uit Groningen. Doch hoe denken andere mensen over Bram Missevlitsj? We laten er een paar aan het woord in een willekeurige volgorde. De Hakkelaar verklaarde desgevraagd over hem: 'Bbbram is voor de advokkkkkatuur wat Rrrrronaldo is voor AC Millllaan.' Later corrigeerde hij zijn uitspraak tot 'Inttttter Millllaan'. Nog later tot 'Del Pppppiero' en 'Juvvvvventus'. Nog later weigerde hij nog een woord te zeggen en riep hij ons toe dat we zijn advokaat moesten bellen. Omdat mijn spaarpot leeg was, vertikte ik dat. Geheel iemand anders, de beruchte misdaadverslaggever van De Telegraaf en Esquire, John 'La crime, c'est moi' Van den Heuvel, verklaarde: 'Bram? Nou ja, wat kan ik over 'm zeggen dat niet al duizend keer gezegd is? Ik zou het bij God niet weten. Ik ben niet helemaal bij, moet je rekenen. Eigenlijk ben ik totaal kierewiet. Gisteren heb ik nog met een omgekeerde trechter op m'n kop de bossa nova staan dansen in een weide ten zuiden van Nieuwerkerke aan den IJssel. Geen hond die het opmerkte. Mijn God, wat ben ik eenzaam. Laat me met rust!' Aldus John 'De Butler Heeft Het Gedaan' Van den Heuvel. Een ernstiger reactie konden we verwachten van Freddie Heineken. Desgevraagd verklaarde Freddie: 'Ach, het is allemaal zo lang geleden. Wie zegt U? Bram Massevatsj? Nee, die ken ik niet. Het enige waarvan ik iets afweet is pils. Je pleurt namelijk een kilo hop in een emmer water en dan goed aanstampen. Vervolgens koel opdienen. Heerlijk Helder Heineken!' Zo ernstig is deze reactie nu ook weer niet. Peter de Vries, begenadigd televisiejournalist, verklaarde dan weer op zijn beurt 'Bram is the dude. Ik ontmoette hem voor het eerst op een feestje ter nagedachtenis van de overleden poedel Henkie van prinses Irène. Later bleek Henkie alleen maar schijndood, maar dat wisten we toen nog niet. Enfin, om een lang verhaal ook nog vervelend te maken, kan ik alleen maar zeggen dat het een prachtig feest was. Le Tout Amsterdam was daar, behalve hoe heet hij, die zanger, ik kan op z'n naam niet komen. Hij is getrouwd met zo'n blonde met prammen. Enfin, wat doet het ertoe. Waar zat ik? Welja, ineens zat ik midden in een gesprek met Bram Mussivutsj. Waar het gesprek over ging, dat ben ik natuurlijk al lang vergeten met m'n bezopen zultkop, maar ik herinner me wel dat het een van de leukste gesprekken was die ik ooit heb gehad, al was m'n gesprek met Bonnie Saint Claire toen ze haar clitoris had gebroken ook niet van de poes. Shit, ik ben misselijk. Ik geloof dat ik een verkeerde choco-mousse heb gegeten.' En zo kunnen we met stukjes en brokjes toch een soort van profiel samenstellen van Bram Missuvatsj. Bram houdt van auto's, mooie vrouwen, klassieke Italiaanse hemden, glanzende dassen, grijze of blauwe kostuums, zijden toga's, nog meer mooie vrouwen, Jaguars, Aston Martins, Fiat Panda's, woede-aanvallen, hypochondrie, megalomanie, zeilboten (hoewel niet fanatiek), een lekker glaasje wijn bij een gezellig knapperend haardvuur, choco-mousse, romans van Willem Brakman, rechtzaken, pleidooien en criminelen. Hij is een bescheiden man die z'n Limburgse roots nooit zal verraden. Z'n lievelingsstad is Maastricht, vooral van op afstand. Hoe zou je zelf zijn? Als hij pleit, bijt hij zich vast in z'n zaak als een konijn in een pakje boter. 0 wee als iemand hem tegenspreekt, zij het rechter, magistraat of generaal. Niet zelden maakt hij zich zo boos dat z'n ene wenkbrauw het laat afweten. Nu en dan weet hij wel eens wat humor te waarderen, bij voorkeur joodse humor over Sam. Moos vindt hij maar een lul. Hij is recht door zee, ondubbelzinnig, een man van zijn woord, een slecht verliezer, een geboren winnaar en een kunstkenner. Noem hem willekeurig welk schilderij van Picasso en hij zal je meteen zeggen wie het geschilderd heeft. Of dat inderdaad Picasso is of iemand anders, het zal 'm godverdomd aan z'n reet roesten. Desgevraagd verklaarde hij: 'Wat schiet je met kunst op? Heeft kunst ooit misdadigers uit de cel gehouden? Welneen. Dat heb ik gedaan!' Valse bescheidenheid vindt hij iets voor mietjes en Gerard Spong. Die verklaarde desgevraagd: 'Ja, ik ben enorm vals bescheiden. Dus liever geen foto's.' Helaas kan ik aldus mijn lezers van dit artikel geen foto van Gerard Spong aanbieden. Ik zou niet eens weten hoe die hele Gerard Spong eruit ziet. Het uiterlijk is niet belangrijk vind ik, je moet naar het innerlijk van de mensch kijken. Eindelijk ben ik klaar met dit definitieve portret van een man die zich moeilijk in tweeduizend woorden laat vangen. In de loop van deze biografische studie ben ik Bram Mastapotsj meer en meer gaan appreciëren. Alleen z'n naam vind ik nog altijd redelijk kut. Waarom heet hij niet gewoon - en ik zeg maar wat - De Meulemeester of iets dergelijks. Mocht ik ooit een proces krijgen, ik zou onmiddellijk kiezen voor een advokaat die De Meulemeester heet. Maar nog veel liever heb ik helemaal geen proces, want advokaten, wat stellen die nou helemaal voor? Veel praatjes hebben die knakkers, en ze kosten nog een hoop poen ook. Ze kunnen volgens mij niet eens een spijker in de muur slaan. Nadat ik driehonderd gulden had geleend, belde ik daaromtrent nog even naar Bram Missupovitsj en vroeg hem: 'Meneer Moszkowicz, kan U een spijker in de muur slaan?' Hij antwoordde: 'Nee.' beeld: Walter van Lotringen
tekst: Herman Brusselmans