Hoe leuk is Luc Zeebroek (oftewel Kamagurka), die al zo lang (en zo véél) in (al dan niet aanstootgevend) beeld en woord aanwezig is in de Belgische en Nederlandse media? Herman Brusselmans over een absurdistisch multi-talent.

Genieën hebben weinig vrienden omdat ze geen zin hebben in omgang met mensen die een trede of zestien lager staan. Wat kunnen ze anders doen dan hun vrienden zoeken onder de andere genieën? Niet veel. Daarom dat Kamagurka een goeie vriend is van mij. Geen wonder dat ik hem ken van haver tot gort. Vandaar dat mensen me wel eens vragen: 'Wie ís Kamagurka eigenlijk?' Meestal stuur ik hem wandelen, maar als ik een goeie bui heb durf ik hun onbenullige vragen wel eens te beantwoorden.

'Welnu,' zeg ik dan, 'Kamagurka werd geboren als Luc Zeebroek in 1956 in Oostende.' Als ze met die informatie nog niet echt tevreden zijn, voeg ik daaraan toe: 'In zijn jeugd was hij een absolute loser. Op school kon hij helemaal niet meekomen. Een van zijn leraren, meester Van den Avenne, vertelde me zelfs dat hij drie jaar aan een stuk dacht dat die hele Zeebroek een halve debiel was. Ik wou hem hieromtrent meer uitleg vragen, maar meester Van den Avenne moest dringend ergens heen. Ondertussen was Luc Zeebroek begonnen met tekenen. Zijn tekenleraar, meester Tilley, merkte daarbij op: die oelewapper kon helemaal niet tekenen. Als dat tekenen is, kan ik het ook. Daarna moest hij naar een dringende afspraak met meester Van den Avenne. Het gerucht gaat zelfs dat die twee een homoseksuele relatie hebben. In Oostende gebeuren immers al eeuwenlang dingen die het daglicht schuwen. Dat ondervond Luc Zeebroek ook en algauw verhuisde hij met hebben en houden naar Gent. Hier wist hij eindelijk uit te groeien tot de krankzinnige gek die bij zo velen geliefd is. Hij had ontdekt dat z'n grote kracht lag bij de humor. Op die manier kwam hij ertoe om grappen te verzinnen. Hij combineerde die met de tekeningen die hij al jaren had liggen en zo werd de cartoonist Kamagurka geboren. Z'n nom de plume leende hij van z'n oom, Kamagurka Zeebroek, die in verdachte omstandigheden omgekomen was op zee, toen hij door een paar moegetergde collega's van de garnaalschoener in de wilde wateren werd gegooid. Ja, de Zeebroeken willen wel eens opdringerig zijn en iedereen aan het hoofd zeuren met hun mopjes en wisecracks. Kamagurka ging dan ook algauw het cartoonisme combineren met de stand-up comedy. Hij creëerde diverse typetjes die ieder op hun eigen manier de ondergang van de westerse democratie in zich droegen. Daar hield het echter niet mee op. Wat later volgden diverse door Kamagurka geschreven en uitgevoerde televisieprogramma's, die de televisiegeschiedenis helemaal op hun kop zetten. Maar ach, dat is allemaal zo lang geleden. We kunnen ons beter concentreren op de hedendaagse Kamagurka. Dat is een bezadigde burger geworden, met een paar kinderen, een optrekje in Brugge, een kapsel dat maar niet in model wil blijven en een abonnement op Knack Magazine. Toch steekt de rebel in hem nu en dan nog de kop op. Herinneren we ons die keer dat hij in ijssalon Valentino z'n leuter uit z'n broek haalde en een meisje ermee op de kop sloeg. Het spreekt vanzelf dat ik aan dit incident meer aandacht zal besteden in de Kamagurka-biografie die ik momenteel aan het schrijven ben. Uiteraard zal dit boek verlucht worden met vele tekeningen en schilderijen van de meester zelve. M'n favoriete schilderij is het tableau dat als titel draagt Waren de goden atheïsten? Ik heb het ooit van Kama (zoals hij vanaf de jaren 80 werd genoemd) willen kopen, maar hij vroeg er vijf miljoen voor terwijl ik vierentwintigduizend had geboden. Het werd tenslotte gekocht door een man met een gespleten schedel, die verder anoniem wilde blijven hoewel hij gewoon Jean-Pierre Van Dierendonck heette en in de Sint-Goedelestraat in Wachtebeke woont op nummer 26. Verder valt er over Kamagurka weinig te vertellen. Hij is een zeer gesloten man. Misschien kan ik nog wel vermelden dat hij het liefste van al biefstuk met frieten eet; een fan is van Feyenoord; nog nooit een negerin gebeft heeft, en ooit tweehonderdduizend frank heeft gewonnen op de hondenraces, geld dat hij integraal heeft weggeschonken aan de actie Red Een Dorp In Roemenië. Later bleek helaas dat het dorp niet meer gered kon worden en Kamagurka kon naar zijn tweehonderdduizend fluiten, net als ik naar m'n half miljoen.'

Dit is wat ik de meeste mensen vertel over m'n boezemvriend. Als ze nog meer over hem willen te weten komen, moeten ze z'n oeuvre maar nakijken, want na mij is Kamagurka de tweede meest autobiografische kunstenaar van Vlaanderen. Mag ik hem trouwens bij deze feliciteren, want morgen is hij jarig.