Herman Van Rompuy en Herman Brusselmans, buiten hun voornaam lijken ze niets, maar dan ook niets met elkaar gemeen te hebben. Maar schijn bedriegt, al is het maar een beetje. Twee uur lang brachten wij de CVP-politicus en de schrijver samen op de Muur van Geraardsbergen om te praten over gedeelde liefde. Die voor het wielrennen en de Ronde van Vlaanderen. En ze hebben elkaar bijna heel de tijd gelijk zitten geven. Slechts over een iemand raakten ze het niet eens. Hoe kan het ook anders als je over Frank Vandenbroucke begint. De ene Herman kan zich de massagezalf van de renners die zich 's zomers in de lege stallen van vader-veekoopman kwamen omkleden voor de kermiskoers die aan hun deur arriveerde.
Herman Brusselmans was een jaar of negen en speelde toen dat hij Marino Basso was.
"Die naam alleen al, pure poëzie. Een sprinter bovendien. En een aparte verschijning. Iemand waarmee ik me kon identificeren."
De andere Herman ziet zichzelf nog staan in het café annex duivenlokaal van zijn grootmoeder, samen met een hele bende arbeiders van de steenbakkerij joelend en tierend voor het tv-toestel waarop Van Looy en Van Steenbergen voor het wereldkampioenschap sprintten. Het was 1956 en Herman Van Rompuy was acht jaar. Kort nadien werd hij zo'n hevig Van Looy-supporter dat hij wedstrijden waarin zijn favoriet kans maakte op de overwinning, niet eens meer kon uitkijken. "Ik ging daar zodanig in op dat het bijna pathologisch werd."
Kortom, Herman Brusselmans en Herman Van Rompuy kennen het Vlaanderen van de Ronde en kennen haar koerstraditie. "Wat mij aantrekt in wielrennen is de strijd tegen de elementen," zegt Herman Van Rompuy. "En de mooiste wedstrijden zijn die waar de elementen zo sterk meespelen dat ploegtactiek wordt uitgeschakeld en het een gevecht wordt tussen twee, drie renners en de natuur. De Ronde van Vlaanderen is zo'n koers."
Maar de Ronde van Vlaanderen is meer dan een koers alleen. Het is ook een soort mythologisch uithangbord geworden van Vlaanderen en haar ziel. Van Rompuy: "De Ronde geeft archaisch beeld van Vlaanderen. Die kasseien, die landschappen, dat is het Eeuwige Vlaanderen dat in die koers doorleeft. Heden en verleden vloeien in mekaar. De traditie. (tegen Brusselmans) Daar is toch niets verkeerd mee?" Brusselmans: "Allesbehalve. Wie de traditie negeert, zijn eigen verleden niet kent, is meestal dom. Ik heb ook geen probleem met nostalgie. Tegenwoordig wentel ik mij zelfs in nostalgisch sentiment. Maar met nostalgie moet je natuurlijk opletten. Het mag niet idioot worden. Nu al wordt de traditie van de Ronde een beetje kunstmatig in stand gehouden. De kasseistroken liggen er alleen nog maar omdat ze beschermd zijn, anders was dat al lang asfalt geworden. Maar dat kan ik nog net aanvaarden, hoewel het voor de mensen die er wonen geen pretje moet zijn. Van Rompuy: "Je kan het aanvaarden omdat die kasseien net de essentie van...
