Herman Brusselmans, voor negentig procent een stilist. Van Herman Brusselmans zijn al omtrent een half miljoen boeken verkocht. Maar hoe langer hij schrijft, hoe harder hij door critici neergesabeld wordt en meer en meer ook genegeerd. En wat hij graag voor krant, film en televisie wil doen, het wordt haast allemaal van de tafel geveegd. ,,Het gaat al lang niet meer over mijn werk. Het gaat over mij.''
ZIJN jongste roman, Nog drie keer slapen en ik word wakker, is een vervolg op De man die werk vond, zijn onvolprezen cultroman uit 1985. Zelfde hoofdpersonage, zelfde rauwheid en kwetsbaarheid. In de Nederlandse pers maakte niemand er zijn pen nog aan vuil. In Vlaanderen wel, maar de toon van de recensies bleek in 't algemeen genadeloos. Ik vind het een heel sterk boek, zeg ik hem.
,,Merci'', zegt hij. De volgende tien minuten hebben we het over tempo en observatie, over humor en verveling, over Kafka, breekbaarheid en relativiteit.
,,Maar ik zou toch oppassen, als ik u was'', zegt hij. ,,Het is al lang geen bon ton meer om Brusselmans goed te vinden. Natuurlijk kan ik tegenover tien vernietigende recensies telkens honderd lezers zetten die het boek wél goed vinden. Maar dat verandert niets aan de situatie: namelijk dat het nu politiek correct is om Brusselmans te kraken. Het is al een tijdje aan de gang. Mijn moeder is nu al vijf jaar dood, maar als het woord moeder in een van mijn boeken of columns valt, dan zeggen ze: daar is hij weer, de leuteraar! - ze geloven zelfs uw verdriet niet meer. Een criticus had het over 'het kleffe geëmmer over zijn dode moeder'. En dan zeggen ze dat ik vulgair schrijf.
Natuurlijk heb ik veel verdriet gehad. En op een pathetisch moment heb ik mijn moeder wel eens achterna geroepen: kom terug. Maar 't is toch raar dat men daarmee lacht. Ik ben lange tijd te verdrietig geweest om over mijn moeder te schrijven. Maar als Connie Palmen en Kristien Hemmerechts boekjes schrijven over iemand die pas dood is en die mens dan nog opblazen dat het niet mooi meer is, dan slikken de meeste critici dat als koek. Weet ge waarom? Omdat dat serieuze schrijfsters zijn, een filosoof en een professor, terwijl ik in hun ogen eigenlijk maar een soort van boerenzoon ben. Bij Palmen en Hemmerechts vinden ze dat allemaal heel verantwoord, bij mij is dat frustratie, vinden ze dat klef geëmmer.
Ach, het doet zelfs niet eens meer zeer als ik zoiets lees. Die mensen haten mij zodanig dat ze zoeken om me in mijn pijnlijkste punt te treffen. Het enige wat ge dan kunt doen, is rond dat pijnpunt een harnas aan te trekken. Anticiperen wat er komen zal, dan doet het geen zeer meer. Maar het neemt inderdaad soms pathetische vormen aan. Het is soms alsof ze achter een rosse met sproeten lopen, en roepen: 'Kijk daar, die vuile rosse met zijn sproeten!' Sommige critici kunnen het zelfs niet hebben dat ik op de Boekenbeurs via mijn literatuur veel jonge wijfjes rond de tafel ve...
Gerelateerde boeken:
