Welkom

In Berlijn is er een plein, net voor de vermaarde Humboldt-Universität. Op het eerste gezicht lijkt dit lege plein alleen te bestaan bij gratie van de historische gebouwen die eromheen staan. Zelfs wie er een paar keer dwars over loopt, zal niet merken dat er in het midden een kleine, transparante glasplaat is. Onder dat glas, onder het plein, bevindt zich een bescheiden kunstwerk dat een ruimte voorstelt met wat rekken en daarop boeken. Geen opschrift, geen verwijzing, het kunstwerk lijkt niet eens toeristisch interessant. Toch is het een indrukwekkend beeld: een bibliotheek onder de grond die zich aan de blik van de passanten onttrekt. Het is een Mahnmal , een Gedenkstätte , een herinnering aan de gruwel die zich in mei 1933 op dit plein voltrok. De toenmalige minister voor Volksvoorlichting en Propaganda, Joseph Goebbels, de eerste propagandaminister ter wereld, had de opdracht gegeven om er alle ,,anti-Duitse'' boeken te verbranden. Het bevel werd, ondanks protest, door nazi's en studenten met overgave uitgevoerd. Of er in die fictieve bibliotheek alleen boeken staan die destijds werden verbrand of boeken die voor een mogelijke herhaling van de geschiedenis moeten gevrijwaard worden, mag de toeschouwer zelf invullen. In andere tijden, in andere omstandigheden had Uitgeverij Guggenheimer van Herman Brusselmans als ,,ontaarde kunst'' een zelfde lot ondergaan. Het boek is niet verbrand, alleen maar verboden. Het resultaat is hetzelfde. Dag- en weekbladen stortten zich met overgave op dit proces, vrienden en sympathisanten organiseerden een petitie, maar bij mijn weten besteedden literaire tijdschriften nauwelijks aandacht aan dit proces of de mogelijke gevolgen ervan. En dat terwijl juist in die tijdschriften de grenzen van het kunstzinnige afgetast en verlegd kunnen worden. Het Nieuw Wereldtijdschrift heeft, als zowat enige literaire tijdschrift, begrepen dat er hier meer op het spel stond dan een schrijver die een roman schreef met enkele beledigende passages. In tegenstelling tot de aanpak van kranten, weekbladen en televisie, staat in de NWT-aflevering over ,,De zaak Brusselmans en het censuurdebat'' niet Brusselmans centraal, wel de zaak en het debat. In afwachting van een uitspraak ten gronde en als tegengewicht voor het ,,niet altijd verheven trammelant over de zaak-Brusselmans'' wil het NWT de zaak in een breder perspectief plaatsen. ,,Wat schuilde er aan verzwegens, verdrongens, verbetens achter de collectieve verontwaardiging die ontstond toen Herman Brusselmans' boek Uitgeverij Guggenheimer verboden werd? Mogen kunstenaars doen en zeggen wat ze willen? Zijn er grenzen aan de vrije meningsuiting? Als we tegen censuur zijn, moeten we dan niet ook tegen absolute vrijheid zijn? En de schrijver, de kunstenaar, zit hij/zij niet heimelijk te wachten op censuur - op belangrijkheid, op relevantie?'' Het is slechts een greep uit het grote aantal vragen dat in dit nummer gesteld en ook beantwoord wordt. In zijn inleiding op het thema benadrukt Frank Albers dat de betekenis van de zaak Guggenheimer groter is dan de betekenis van dit ene boek of van deze ene auteur. Hij herinnert eraan dat het niet het enige incident is waarbij twee fundamentele beginselen van de democratische rechtsstaat met elkaar in aanvaring komen: het recht op vrije meningsuiting en het recht op bescherming van de privé-persoon. Tussen die twee polen situeert zich het hele NWT-debat. Een eerste specialist die aan het woord komt, is Dirk Voorhoof, hoogleraar mediarecht aan de Gentse Universiteit. Hij gaat in op de juridische kant van de zaak en heeft zo zijn vragen bij de gang van zaken, de bevoegdheid van de kortgedingrechter en het uiteindelijke verspreidingsverbod. Volgens hem betekent dit vonnis misschien wel de doodsteek voor het scheldproza of de parodie als literair genre. Los daarvan is hij van mening dat je in onze hedendaags maatschappij moet kunnen verdragen dat er wat meer verbale agressie is. Ook in een roman. Volgens Bart Meuleman bestaat er tussen censuur en het resultaat ervan een dubbelzinnige relatie: censuur is een poging om een kunstwerk uit de samenleving te bannen, maar juist die ingreep heeft er altijd weer voor gezorgd dat het gecensureerde kunstwerk een oneigenlijk maatschappelijk belang kreeg. Volgens Meuleman verliest censuur altijd de strijd en bevestigt het alleen het tegendraadse karakter van de kunst. Censuur maakt kun...


Gerelateerde boeken:

Advocaat Walter Van Steenbrugge dient wrakingsverzoek in tegen rechter die Herman Brusselmans eerder vrijsprak over omstreden column ...

Loïc Van Impe stond te zwoegen boven zijn pot bolognaisesaus, Jeroen Meus stond rustig een pintje te drinken en Jacotte Brokken kwam piepen of haar weersvoorspelling wel uitgekomen was - ja, hoor, Jac ...

Herman Brusselmans «Ik maak in ?Achter een struik? opnieuw gebruik van de truc die me al veel diensten heeft bewezen: ik schrijf fictie, en tegelijk becommentarieer ik als schrijver die fictie.

Herman Brusselmans (67) trekt vanavond met Sergio Herman (54) naar Frankrijk. De twee spreken er openlijk over leven met voortdurende angstaanvallen. Maar ook over de schoonheid van het prille ...

Herman Brusselmans (67) trekt vanavond met Sergio Herman (54) naar Frankrijk. De twee spreken er openlijk over leven met voortdurende angstaanvallen.

Herman Brusselmans (66) is deze week te gast in ?Het huis? van Eric Goens. De schrijver vertelt er openhartig over zijn carrière en liefdesleven, al komen toch vooral zijn angstgevoelens en ...

Jarenlang kondigde Herman Brusselmans de definitieve roman over zijn jeugd aan, jarenlang wilden interviewers weten wanneer dat mythische boek nu eindelijk zou verschijnen, jarenlang keken zijn lezers ...

Toen Margriet Hermans en Herman Brusselmans elkaar ontmoetten bij 'De Slimste Mens ter Wereld' vroeg Margriet hem of hij geen liedjestekst voor haar had. "Ik kreeg de tekst van 'Dit en dat' en vond di ...