Welkom

Telkens wanneer Herman Brusselmans een nieuwe titel op de markt heeft, pleegt de recensent steeds zijn zelfstukje, waarin hij schrijft dat Herman Brusselmans steeds zijn zelfde boek schrijft. Zoiets verveelt. Het wordt tijd dat of Brusselmans of het gilde der recensenten de pen neerlegt. Afgaand op de vele boekenarbiters is het verzameld werk van Herman Brusselmans overbodig druksel; één boek vat ze tenslotte alle samen en een beetje stoutmoedig mens bundelt het hele oeuvre van deze schrijver in een enkele zin. Waarschijnlijk wordt dat: "Doch dit terzijde." Wat de perfecte laatste regel van een haiku zou kunnen zijn. Een groot talent, en dus miskend. Niet dat Brusselmans gebrek heeft aan recensies waarin hij tot 's werelds belangrijkste auteur wordt gebombardeerd, iemand wiens knieën zich ter hoogte van Hugo Claus' aureool bevinden. Ja zeker, die recensies bestaan, Herman Brusselmans schreef ze zelf. En ja, ze werden gepubliceerd. In de krant, jawel, De Morgen, niet bepaald een vod. Hoezeer het eskader literatuurpausen en letterprekers Brusselmans ook heeft uitgespuwd, verbrijzeld en geminacht, hij ligt altijd op hun tong, hun hele mond zit ermee vol. Het gros van de Vlaamse debutanten maakt het mee dat hun tijdens hun allereerste interview naar hun mening over Brusselmans wordt gevraagd. Niet over Pjeroo Roobjee, niet over Pol Hoste, schrijvers met een buitengewone hoeveelheid lef in de pen, die met de machete nieuwe paden hakken in het letterland en daardoor niet het boek schrijven dat wordt gekocht als kerstgeschenk. Brusselmans! Een mening over Brusselmans! Want die kent iedereen. Minstens zijn kop. Een kop die meningen uitlokt. Af en toe, off the record, en al dan niet als een staaltje interviewtactiek, wrikt de journalist een prille schrijversmening los door alvast zelf te verklaren dat Herman Brusselmans kan schrijven. Zoiets te beweren is een tikkeltje stout zelfs; de interviewer loopt daar het risico zijn credibiliteit te verliezen. Maar het klopt. Brusselmans kan schrijven. Het probleem is: dééd hij het maar. Hij kan schrijven, als hij wil. Maar hij wil het niet. Dat kunnen blijkt uit elke regel die hij op papier zet. Die jongen heeft gelezen, kent zijn klassiekers en heeft het metier van zijn meesters voortreffelijk ontleed. J.D. Salinger op kop; hij zou The Catcher in the Rye jaarlijks herlezen. Herman Brusselmans is een schitterend lezer, dat mag hij schroomloos op al zijn achterflappen zetten. Zo goed heelt hij gelezen, en zo goed heeft hij in de trukendoos van anderen zitten graaien dat het voortdurend in de lucht hangt dat hij ooit eens vriend en vooral vijand zal verbluffen met een boek dat om een literaire reden de toptien-lijstjes kroont. We vlechten onze vingers en wachten. Wat die lijstjes betreft heeft hij trouwens geen klagen. Lulu Wang ook niet. Al is het uit den boze te beweren dat mercantiel succes per definitie gepaard gaat met gebrek aan kwaliteit - waar haalt men het lef vandaan de smaak van de massa te onderschatten. Vergaten wij Geheime kamers? Vergaten wij Marcel? Brusselmans verkoopt; van alle Vlaamse schrijvers is hij zonder twijfel de populairste - Brusselmans is een schitterend verkoper, dat mag hij schroomloos op al zijn achterflappen zetten - dus wie zijnde kukels die beweren dat hij een zondagnamiddagspennist is? Herdruk na herdruk beleven zijn titels. Ofzoals zijn uitgeverij ooit uitpakte met een parodie op de reclameslogan van een warenhuisketen: "Een miljoen lezers, dat moet je verdienen."     Verdienen doet hij. Tot groot ongenoegen van auteurs die een quotum vanvijf regels per week halen. Tot groter ongenoegen van auteurs die met hun sipste gezicht op de deur van de dienst 'subsidies' kloppen. Die na hun schrijfarbeid taxichauffeur moeten spelen, of bouwvakker. Mocht daar nog aan getwijfeld worden: van schrijven kun je leven. Van zondagnamiddagschrijverijen kun je uitstekend leven. Appelaars voor de dorst, zo-waar. Wie weet heelt hij zijn rente op de Nobelprijs al een tijdje bij elkaar, waarom hem nog in ontvangst nemen? Sinds de televisie een prominente plaats in de huiskamers van dolgelukkige gezinnen opeist, werd deur-aan-deurverkoop een elastisch begrip. Dat miljoen lezers, daar zal de televisie niet vreemd aan zijn. Vaakst geciteerde zin van Brusselmans is 'Ikdankuvooruw(w)aandacht', toevallig het zinne...

Lena en ik proberen al die pipo's op minstens vijf meter afstand te houden, maar toch zijn er die dicht naar ons toe komen en zeggen: 'Zozo, meneer Brusselmans, dat is me nogal wat met die corona.

Met onder meer Slijptol die bejaarden vermaakt met een ouderwetse bingo, lachgaskoning Dennis die met zijn handeltje momenteel een gat in de markt ziet en de Belgische schrijver en vrouwenkenner ...

De bovenbuur van Herman Brusselmans staat bekend om zijn schilderijen van teddyberen, waar hij steevast aan werkt van half twee ?s nachts tot zeven uur ?s ochtends. ??s Nachts valt de tijd weg?, ...