Welkom

Harry Mulisch wordt zeventig. Hij vierde dat al vele weken geleden. Bang dat anders iedereen op vakantie zou zijn. Dat valt dus wel mee. Er zijn nog genoeg schrijvers in het land die hun mening over de man en de mythe willen geven. Maar wat vreemd nou toch: bijna iedereen vindt hem ineens heel fatsoenlijk!

door Joeri Boom en Sander Pleij

ZEVENTIG JAAR en negen maanden geleden: het zaadje Harry en zijn miljoenen broertjes en zusjes breken los als een champagnekurk van de fles. Bruisend van levenslust verlaten zij vaders troon om een strijd aan te vatten op leven en dood, een afvalrace tussen miljoenen spermatozoïden met maar één mogelijke winnaar: hij/zij die als eerste de eicel van de achttienjarige Alice Schwarz weet binnen te dringen. Na een heroïsche strijd waarin hij iedereen te snel af is, wint het zaadje Harry. Er is een schrijver verwekt.
Harry Kurt Victor Mulisch haalt zich - Tristram Shandy indachtig - zijn conceptie jaren later in Mijn getijdenboek (1975) nog moeiteloos voor de geest. Zo ook de resterende maanden tot aan zijn geboorte, waarin de almaar aanwassende Harry vanuit de oneindigheid gewichtloos tuimelt op weg naar de aarde. 'En alles wat ik nu nog bezit aan eeuwigheidsgevoelens, is uit die oneindige tijd afkomstig', aldus de schrijver.
Het eeuwige verblijf in het oneindige duurt welgeteld negen maanden, en precies op de dag waarop de schrijver het eerste licht ziet, begint het te spoken vanuit het binnenste van de Vesuvius - 'maar de kranten vermeldden niet of dat kwam door mijn geboorte of door Mussolini, die ook die dag zijn verjaardag vierde', voegt de schrijver daaraan toe.

VRAGEN WIJ ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag enkele collega's om een visie op hun voorname collega, dan blijkt dat niet iedereen zomaar mee wil werken.
Kamerheer van Gerard Reve Joop Schafthuizen: 'Schei toch uit! Mijnheer Reve heeft wel wat beters te doen dan een halve Harry Mulisch geluk te wensen. De andere helft hebben ze meegegeven aan de vuilnisman, zoals u weet.'
Simon Vinkenoog: 'Nee hoor, daar heb ik geen enkele behoefte aan. Ik zal jullie blad woensdag wel gezellig lezen.'
Ronald Giphart: 'Aan De Groene Amsterdammer geef ik geen interviews meer.'
Er zal toch wel iemand iets positiefs willen zeggen over Harry Mulisch, de Homerus van de lage landen? Welzeker. Gelukkig is Jeroen Brouwers thuis. Brouwers: 'Ik ben onvoorwaardelijk bewonderaar van Mulisch. Hij was - en is in zekere zin nog steeds - mijn leermeester. Zestien was ik toen hij debuteerde en ik heb hem altijd op de voet gevolgd. Met name zijn meer essayistische werk vind ik interessant. Heel mooi is bijvoorbeeld De toekomst van gisteren, een essay over een boek dat hij niet kan schrijven!'
Een tegengeluid is bijna even snel gevonden. Cyrille Offermans: 'Mulisch is heel belangrijk voor mijn uitgeverij De Bezige Bij en daar zijn wij auteurs hem allen eeuwig dankbaar voor. Maar als schrijver vind ik hem minder interessant. Zijn blik reikt niet verder dan zijn eigen schaduwen. Alles draait om het middelpunt Mulisch. Dat hij zelf niet leest, is ook typerend voor zijn schrijverschap.'
Ook Theodor Holman heeft weinig aansporing nodig om enige kanttekeningen bij Mulisch' roem te plaatsen. Holman: 'Mulisch heeft het altijd heel moeilijk gehad met twee tegenstanders die niet alleen beter konden schrijven maar ook beter en raarder konden denken. Aan alle kanten is hij overschat. Als filosoof heeft hij uiteindelijk niets te betekenen. Hij probeerde een Nederlandse Sartre te worden maar was meer een New Age-filosoof avant la lettre. Dat gedoe met die octaviteit! Eenvoudige paradoxjes en daar dan even leuk over na gaan denken. Hij heeft een diepzinnigheid die net zo groot is als zijn neus lang. Wat opvalt bij de vergelijking met Reve en Hermans is dat hij nauwelijks een subcultuur van fan-tijdschriften en subliteratuur om zich heen heeft. Literair blijft hij steken in pedanterie. Terwijl hij eigenlijk niet meer dan de definitieve Godfried Bomans van de Nederlandse literatuur is geworden. Mulisch die een avontuurlijk jongensboek schrijft over zijn vriendschap met Hein Donner, ja, dat was wel mooi opgeschreven, maar dan gaat het weer naar die filosofietjes. Daarmee is hij deel van een kwaal die de hele Nederlandse literatuur teistert. Zie De vriendschap van Connie Palmen. Dat begint als een hartstikke le...

Herman Brusselmans (65) stak afgelopen zaterdag zijn allerlaatste sigaret op. ?Ik denk dat mijn zoon beter opgroeit zonder een rokende vader?, is de motivatie van de schrijver. Ook deze Limburgers doo ...

De Belgische schrijver Herman Brusselmans (65) nam in juni al afscheid van zijn karakteristieke lange haar, en nu heeft hij na 55 jaar ook zijn laatste sigaret gerookt. Hij is samen met Maxime Meiland ...

Hij verzamelt er figuren als Herman Brusselmans, Delphine Lecompte, Koen Fillet, Sven Speybrouck en Maud Vanhauwaert om het slechts over één thema te hebben: passie. ?Het kruim van Vlaanderens ...

Zijn wilde haren was hij al (letterlijk) kwijt, en nu zet Herman Brusselmans (65) een volgende grote stap: de schrijver stopt met roken. Of dat probeert de kersverse vader toch, door mee te doen aan ? ...

Na 55 jaar heeft Herman Brusselmans zaterdag zijn laatste sigaret gerookt. Dat is alvast de bedoeling. Sinds de geboorte van zijn zoontje Roman wilde hij komaf maken met die slechte gewoonte. Of het l ...

Op donderdag 5 oktober graaft de docureeks Van Rossem verder in het leven van excentriekeling Jean-Pierre Van Rossem. Tv-coryfee Bart Peeters, vriend Herman Brusselmans, financieel journalist Ludwig V ...

Zijn wilde haren was hij (letterlijk) al kwijt, nu zet Herman Brusselmans (65) een volgende grote stap: de schrijver stopt met roken. Of dat probeert de kersverse vader toch, door mee te doen aan ?Sto ...

Zijn wilde haren was hij (letterlijk) al kwijt, nu zet Herman Brusselmans (65) een volgende grote stap: de schrijver stopt met roken. Of dat probeert de kersverse vader toch, door mee te doen aan ?Sto ...